من پدر ِخانواده !

درسته وقت نمیکنم بیام و چیزی بنویسم ولی مگه میشه پیاده روی اربعین رو دید و چیزی ننوشت ؟ 

امسال به خودم گفتم جای کیا تو پیاده روی اربعین خالیه ؟؟؟

خب تاج سرم حضرت ولی عصر (عج) که قطعا بین جمعیته ، ایشون جاشون خالی نیست ! اتفاقا تو این جمعیت که قدم میزنه کلی کیف میکنه و دلش قرص میشه که خون پدرش حسین ( ع) پایمال نشده و هزاران سال هم که بگذرد بلاخره از همان خون لاله هایی رشد میکنن و دنیا را به صاحب اصلی اش تقدیم میکنند . 

بعدش جای شهدا خالیه . از حمزه ی سید الشهدا (ع) بگیر تا رئیس علی دلواری و شهدای دفاع مقدس و مدافعان مظلوم حرم . ولی دیدم نه خداوند میفرمایند اینا زنده اند پیش من روزی میخورند خب پس جای شهدا هم خالی نیست . شهدا قطعا از عرش زمین را میبینند و کلی کیف میکنند که خونشون هدر نرفته و مسیر انسانیت داره به درستی پیش میره . 

پس جای کی خالیه تو این جمعیت . 

شاید جای کسایی که این روزا به آفتاب ِ محبت ِ حسین(ع) پشت کرده اند خالی باشد . 

تا همین چندین سال پیش زیارت حسین (ع) آرزوی شیعیان بود ولی امروز . وای خدا زبون از توصیف این حرکت عظیم قاصره.

این حرکت رو دنیا میبینه و قلب های سالم و تمیز رو جذب میکنه . 

قلوب زیادی در اطرافیانم سیاه تر از سیاه شده ولی ملالی نیست این حسین (ع) کسانی را جذب میکند که خودشان هم فکرش را نمیکردند . 

کسانی که نیکی کرده اند و در دجله انداخته اند و سرانجام روزی در تور محبت حسین (ع) گرفتار میشوند و شیعه زادگانی که اکنون با پارتی سر سفره ی بیت المال نشسته اند حروم میخورند محبتی یزیدی در قلب کثیفشون پرورش میدن .

پ ن : 

بهتره به لجن پراکنی حرام خواران اطرافم توجه نکنم . این حرکت عظیم ، این سیل جمعیت عشاق چهره ی دنیا را عوض میکنند . 

تورکیه ی عثمانی دست به نسل کشی زده و اینم از مقاله هایی که از سالهای قبل خونده بودم از نشانه های ظهوره .

 باتلاق سوریه ، تورکیه ی نژاد پرست را میبلعد . 

یا صاحب امان (عج) ، سالهای زیادیه که آرزویی جز دیدن روی ماه شما را ندارم، انشالله با آمدن شما ما سربازان رو سیاه پیک محبت شما میشویم . 

به آبروی نداشته ام ، ما نسلی هستیم آمدن حضرت ولی عصر (عج) را میبینیم . دعای عهد فراموش نشود . 

سه سالی که رستوران رو راه انداختیم من نتونستم برم مشهد و هر سال میگم سال بعد و سال بعد اوضاع بیشتر به هم گره میخوره و باز هم نمیتونم برم . امسال شب میلاد یه تک بیتی گفتم و نوشتم تو وضعیت واتس اپم :

راه دور است و منم افلیج مادر زادی ام

ور نه صاحب خانه ای بس با کرم دارد دلم

.

نه اینکه بگم من محب الرضا (ع) هستما ! ولی.

تصور من از بخش مهمی از زندگی اینه :

بالای یه باتلاق ِ مسموم ایستاده ای که لجن های داخلش رو به بهترین شکل ممکن بزک کرده اند. به هوای ِ شکل زیبای اونا وارد این باتلاق میشی و هر چه از این هوس ها بیشتر میخوری و بیشتر کام میگیری بیشتر تو اون باتلاق فرو میری و کم کم متوجه میشی که هوس تمامی ندارد و بهای این هوس ها فرو رفتن در این باتلاقه . میبینی که یه نفر بالای این باتلاق با یه طناب ایستاده و طناب رو میندازه برات میگه بیا بیرون داری فرو میری ، خفه میشی ، دهنت پر از لجن میشه و نمیتونی دیگه نفس بکشی و نمیتونی دعا کنی ! ولی تو با خودت میگی هوس ها خوشمزه ای اند حالا وقت دارم . بزا آخرین لحظه طناب رو میگیرم و میام بیرون . خاصیت هوس همینه ، توش غرق میشی و هر چه هم پیش میری سیر نمیشی .

اون طناب توبه است ولی برای من ثابت شده  کسایی که هوس بازن اینقدر دنبال هوس هاشون میرن تا مرگ بهشون برسه و نتونن توبه کنن .

این طناب تو زندگیه همه ی ما هست تا مارو از این باتلاق نجات بده ولی اینی که ما طناب رو نگیریم تقصیر ناجی ِ ما نیست .

پ ن :

من خودم از همه آسیب پذیر ترم . کسی فک نکنه چون نماز میخونه ، روزه میگیره و صدقه میده پس در امانه . باید کنترل کرد ، اصلا جنگه با نفس . باید جنگید ! تموم شد رفت  ! ! !

باید هر روز به خودم بگم :

من برای هوسرانی به این دنیا نیومدم ! من برای بردگی به این دنیا نیامدم ! من برای برده ی هوس شدن به این دنیا نیامدم.